Un désengagement de I’État dans les

Un désengagement de I’État dans les pays du Sud

Paradoxalement, décentralisation et désengagement de l’État des activités économiques en milieu rural sont à peu près concomitants. Mais ce «désengagement» concerne les activités de développement et pas les responsabilités de gestion des biens publics, bien que ceux-ci soient parfois élaborés par les populations elles-mêmes.
L’idée directrice est une sorte de prise de pouvoir par les associations sur le mode: «Puisqu’il y a tel et tel besoin non satisfait, dont l’État ne s’occupe pas, les privés non plus, c’est donc à nous de le faire, Mais on se rend compte alors que, pour tout ce qui concerne le développement économique, les associations ne peuvent pas être les seuls acteurs. Il faut aussi que l’État et les acteurs privés prennent leur part de responsabilité.
À partir du milieu des années 1990, on va constater en effet un nouveau changement dans le rôle des États. Beaucoup d’entre eux se sont dégagés au moins en partie des programmes initiés dans les zones difficiles que nous avons appelés ci-dessus «correcteurs». On va constater aussi, dans les zones rurales de certains pays tout au moins, un sous-équipement important en infrastructure. C’est alors que dans beaucoup de territoires, les acteurs locaux s’organisent pour mettre en œuvre des opérations de rattrapage des équipements de base. Souvent aidés par des ONG étrangères, ils vont construire pistes rurales, écoles, dispensaires, maisons communales.
Cette mobilisation va alors changer sensiblement l’attitude de certains États qui vont se sentir obligés de participer à ces travaux. Les grands organismes internationaux vont eux-mêmes modifier leur stratégie et inclure dans leurs priorités ce rattrapage des équipements. Ce sera notamment le cas de la Banque mondiale avec ses «programmes de développement rural», en réalité surtout des programmes d’équipement.
Dans certains cas, cette dynamique ira plus loin. On peut citer à titre d’exemple les programmes de proximité de développement rural en Algérie et la création d’un ministère du Développement local en Égypte qui témoignent de cette modification dans la stratégie des États. Dans les deux cas, l’État souhaite reprendre l’initiative et mettre en œuvre lui-même des programmes de développement local. On doit citer aussi la création dans certains pays d’« agences de développement », des structures créées et en partie gérées par les États en coordination avec les associations et les acteurs privés.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Την απεμπλοκή του εγώ» κατάσταση στις χώρες του Νότου Παραδόξως, αποκέντρωση και απεμπλοκή του κράτους από οικονομικών δραστηριοτήτων σε αγροτικές περιοχές είναι περίπου ταυτόχρονες. Αλλά αυτό το "αποχώρηση" αφορά ανάπτυξη και ευθύνες διαχείρισης δεν είναι δημόσια περιουσία, αν και αυτά καταρτίζονται μερικές φορές από τους λαούς τους. Η ιδέα είναι ένα είδος σύλληψη της δύναμης από τις ενώσεις για τη λειτουργία: "δεδομένου ότι υπάρχει τέτοια και τέτοια ανάγκη ανικανοποίητες, που δεν αφορά το κράτος, και όχι ιδιωτικό, έτσι είναι για μας να το πράξει, αλλά συνειδητοποιεί ότι στη συνέχεια, για ό, τι αφορά την οικονομική ανάπτυξη, ενώσεις μπορεί να μην είναι οι μόνοι παίκτες. Είναι επίσης το κράτος και ιδιωτικούς δρώντες λαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης.Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, θα δούμε πράγματι μια νέα αλλαγή στο ρόλο του κράτους. Πολλοί από τους προέκυψαν τουλάχιστον εν μέρει προγράμματα σε εξέλιξη σε δύσκολες περιοχές που αποκαλούμε παραπάνω «διόρθωση». Επίσης θα δούμε στις αγροτικές περιοχές ορισμένων χωρών τουλάχιστον, μια σημαντική υπανάπτυξη στην υποδομή. Τότε ήταν ότι σε πολλά εδάφη, τοπικοί φορείς οργανώνουν οι ίδιοι, να εφαρμόσει βασικό εξοπλισμό επιχειρήσεων εκ των υστέρων εξοπλισμού. Συχνά επικουρείται από ξένες ΜΚΟ, θα οικοδομήσουμε αγροτικοί δρόμοι, σχολεία, κλινικές, κοινοτικά σπίτια.Αυτή η κινητοποίηση θα αλλάξει σημαντικά τη στάση ορισμένων μελών, που θα αισθάνονται υποχρεωμένοι να συμμετάσχουν σε αυτό το έργο. Τα μεγάλα διεθνή πρακτορεία θα τους αλλάξουν τη στρατηγική τους και να περιλαμβάνει μεταξύ των προτεραιοτήτων τους αυτό εκ των υστέρων εξοπλισμού του εξοπλισμού. Αυτό θα είναι ιδιαίτερα η περίπτωση της Παγκόσμιας Τράπεζας με την «προγράμματα αγροτικής ανάπτυξης», στην πραγματικότητα οι περισσότεροι από το πρόγραμμα εξοπλισμού.Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτή η δυναμική θα προχωρήσουμε. Παραδείγματα περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, προγράμματα κοντά στην ανάπτυξη της υπαίθρου στην Αλγερία και τη δημιουργία ενός υπουργείου της τοπικής ανάπτυξης στην Αίγυπτο, που μαρτυρούν την αυτή η αλλαγή στην στρατηγική των μελών. Και στις δύο περιπτώσεις, το κράτος επιθυμεί να ανακτήσει την πρωτοβουλία και να εφαρμόσει ο ίδια τοπικής ανάπτυξης προγραμμάτων. Επίσης πρέπει να αναφέρουμε τη δημιουργία σε κάποιες χώρες δομές «αναπτυξιακούς φορείς», δημιούργησε και διαχειρίζεται εν μέρει τα μέλη σε συντονισμό με τις ενώσεις και ιδιωτικών φορέων.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Απεμπλοκή του κράτους στο Νότιο Παραδόξως, αποκέντρωση και την απεμπλοκή της κατάστασης των αγροτικών οικονομικών δραστηριοτήτων είναι σχεδόν ταυτόχρονη. Αλλά αυτή η «απεμπλοκή» αφορά τις δραστηριότητες ανάπτυξης και όχι τις ευθύνες της διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας, αν και αυτά είναι μερικές φορές που αναπτύχθηκε από τους ίδιους τους ανθρώπους. Η βασική ιδέα είναι ένα είδος εξαγοράς για τις ενώσεις Λειτουργία: «Δεδομένου ότι υπάρχουν τέτοια και τέτοια ακάλυπτη ανάγκη, την οποία το κράτος δεν πειράζει η όχι ιδιωτική, γι 'αυτό είναι στο χέρι μας να το κάνουμε, αλλά τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι για τα πάντα που σχετίζονται με την οικονομική ανάπτυξη, οι σύλλογοι δεν μπορούν να είναι οι μόνοι παίκτες. Απαιτεί, επίσης, ότι το κράτος και οι ιδιωτικοί φορείς να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης τους. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, θα δούμε πράγματι μια νέα αλλαγή στο ρόλο των μελών. Πολλοί από αυτούς έχουν εμφανιστεί τουλάχιστον σε προγράμματα μέρος ξεκίνησε σε δύσκολες περιοχές που ονομάσαμε πιο πάνω "διορθωτές". Θα δούμε επίσης στις αγροτικές περιοχές ορισμένων χωρών, τουλάχιστον, ένα σημαντικό πλαίσιο εξοπλισμένες υποδομές. Ήταν τότε ότι σε πολλούς τομείς, οι τοπικές ενδιαφερόμενους οργάνωση για την εφαρμογή βασικό εξοπλισμό αποκατάστασης λειτουργίες. Συχνά με τη βοήθεια ξένων ΜΚΟ, που θα κατασκευάσει αγροτικοί δρόμοι, σχολεία, κλινικές, κοινοτικά σπίτια. Αυτή η κινητοποίηση τότε θα αλλάξει ουσιαστικά τη στάση ορισμένων κρατών θα αισθάνονται υποχρεωμένες να συμμετέχουν σε αυτό το έργο. Σημαντικές διεθνείς οργανώσεις θα αναλάβουν να αλλάξουν τη στρατηγική τους και να συμπεριλάβει στις προτεραιότητές τους αυτή την αλίευση του εξοπλισμού. Αυτή θα είναι η περίπτωση της Παγκόσμιας Τράπεζας με τους «προγράμματα αγροτικής ανάπτυξης,« στην πραγματικότητα, ως επί το πλείστον εξοπλισμό προγραμμάτων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτή η διαδικασία θα προχωρήσει περαιτέρω. Συμπεριλάβετε για προγράμματα προσέγγισης π.χ. αγροτική ανάπτυξη στην Αλγερία και τη δημιουργία ενός Υπουργείου Τοπικής Ανάπτυξης στην Αίγυπτο που αντικατοπτρίζει αυτή την αλλαγή στα κράτη στρατηγική. Και στις δύο περιπτώσεις, το κράτος θέλει να αναλάβει την πρωτοβουλία και να εφαρμόσουν το ίδιο προγραμμάτων τοπικής ανάπτυξης. Θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνουν την καθιέρωση σε ορισμένες χώρες της «αναπτυξιακών δομών των οργανισμών που δημιουργεί και διαχειρίζεται εν μέρει από τα κράτη σε συνεργασία με τις ενώσεις και ιδιωτικούς φορείς.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

Η αποσύμπλεξη του Ι'μέλος στις χώρες του Νότου

παραδόξως, την αποκέντρωση και την αποσύμπλεξη του κράτους από οικονομικές δραστηριότητες στις αγροτικές περιοχές είναι σχεδόν παράλληλες. Αλλά αυτή η "απεμπλοκή" αφορά τις δραστηριότητες της ανάπτυξης και όχι την ευθύνη της διαχείρισης των δημόσιων αγαθών, αν και αυτές είναι μερικές φορές αναπτύσσονται από το λαό.
Η κύρια ιδέα είναι ένα είδος της ανάληψης της εξουσίας από τις ενώσεις για τη λειτουργία: "Δεδομένου ότι δεν υπάρχει τέτοιου είδους και τέτοιου είδους ανάγκη δεν ικανοποιείται, το οποίο το κράτος δεν παρεμβαίνει, τον ιδιωτικό μη-περισσότερο, έτσι ώστε να είναι στο χέρι μας να κάνουμε κάτι τέτοιο, αλλά μας καθιστά συνειδητοποιεί ότι, για κάθε τι που αφορά την οικονομική ανάπτυξη, τις ενώσεις μπορεί να μην είναι το μόνο τους παίκτες.Αυτό απαιτεί, επίσης, ότι το κράτος και οι ιδιωτικοί φορείς να λάβουν το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά θα βρούμε σε ισχύ μια νέα αλλαγή στο ρόλο των κρατών. Πολλοί από αυτούς έχουν προκύψει τουλάχιστον εν μέρει προγράμματα κινήθηκε σε δύσκολες περιοχές που έχουμε ζητήσει παραπάνω "διορθωτών". Θα δούμε επίσης,Στις αγροτικές περιοχές ορισμένων χωρών, τουλάχιστον, ένα sub-σημαντικό εξοπλισμό σε υποδομή. Τότε, είναι ότι σε πολλές περιοχές, οι τοπικοί φορείς οργανώνουν μόνοι τους να εφαρμόσουν τις ενέργειες της υστέρησης για βασικό εξοπλισμό. Συχνά βοήθεια από ξένες ΜΚΟ, πρόκειται για τη δημιουργία αγροτικών δρόμων, σχολεία, ιατρεία, δημοτικά σπίτια.
Αυτή η κινητοποίηση θα αλλάξει σημαντικά τη στάση ορισμένων μελών που θα αισθάνονται την υποχρέωση να συμμετάσχουν στις δραστηριότητες αυτές. Οι μείζονες διεθνείς οργανισμούς θα αλλάξετε ίδιοι στρατηγική τους και να συμπεριλάβει στις προτεραιότητές τους αυτό της υστέρησης του εξοπλισμού. Αυτό θα είναι ιδιαίτερα η περίπτωση της Παγκόσμιας Τράπεζας με την "προγράμματα αγροτικής ανάπτυξης",Στην πραγματικότητα ειδικά προγράμματα του εξοπλισμού.
Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η δυναμική θα προχωρήσει περαιτέρω. Για παράδειγμα, την εμβέλεια των προγραμμάτων αγροτικής ανάπτυξης στην Αλγερία και την δημιουργία ενός υπουργείου τοπικής ανάπτυξης στην Αίγυπτο που μαρτυρούν ότι αυτή η αλλαγή της στρατηγικής των κρατών. Και στις δύο περιπτώσεις,Το κράτος αυτό επιθυμεί να ανακτήσει την πρωτοβουλία και την εφαρμογή των τοπικών προγραμμάτων ανάπτυξης. Επίσης, πρέπει να αναφέρω τη δημιουργία σε ορισμένες χώρες του "υπηρεσίες ανάπτυξης", τις δομές που δημιουργήθηκαν και στο τμήμα διαχειρίζεται τα μέλη σε συντονισμό με τις ενώσεις και τους ιδιωτικούς φορείς.